Medya
26 Şub 2013 08:55
Son Güncelleme: 23 Kas 2018 15:02
RÜZGAR'IN TEK DERDİ VAR! AYŞE ARMAN'DAN O RÖPORTAJIN PERDE ARKASI!
Ayşe Arman, cinsiyet değiştiren Rüzgar (Nil) Erkoçlar ile yaptığı röportajın perde arkasını kaleme aldı..
Bizi duygular yakalıyor
BENİ gören herkes Rüzgâr’ı soruyor.
Hikâyesini okumayan kalmamış.
Hürriyet’in gücü beni oldum olası şaşırtmıştır, çarpıcı ve samimi bir hikâyeyle o güç, kat kat artıyor.
Kartopu gibi büyüyor.
Yuvarlanıyor en uçsuz, en ıssız yerlere kadar.
*
Sanırım bizi etkileyen “duygular”.
Biz en çok insanların duygularına yakalanıyoruz.
“Soğuk bilgi”den çok “sıcak duygu”lar yakalıyor bizi.
Tanıklık, yaşanmışlık.
Net ve katıksız bir şekilde en basit ama en anlamlı haliyle, yaşananları olduğu gibi bize nakletmesi. Ve eğer anlatan samimiyse; o his bir şekilde herkese geçiyor. Bu gerçek de beni röportajcı, hikâyeyi aktarıcı olarak büyülüyor.
Yani kelimeler, piyano tuşları gibi.
Karşınızdaki insanın ağzından çıkan kelimelerin bütününden ortaya samimi bir müzik yayılıyorsa, o duygu herkesi yakalıyor.
Yayılmıyorsa, geçmiş olsun!
Röportajı sonuna kadar bile okumuyor insanlar.
Yalan dolan ya da kurgu bir şeyi yemiyor artık kimse!
*
Aşağıda, pazar günkü röportaja dair atılan bazı tweet’ler okuyacaksınız.
İlginize teşekkür ederim.
Huzurlarınızdan ayrılmadan, insanın karşısına Rüzgâr gibi bir anlatıcı da çok çıkmıyor.
Ona da teşekkür
ediyorum.
Aramayan kanal kalmadı hiçbirine çıkmadı
İtiraf etmeliyim ki...
Cesareti, samimiyeti bir yana...
Ben en çok Rüzgâr’ın “duruş”undan etkilendim.
“İnsanlar hakkımda konuşuyorlar. Gerçeği benim ağzımdan duysunlar diye size anlatıyorum ama bir daha konuşmayacağım” dedi.
Ve sözünü tuttu.
Şimdi bu, pek alışık olduğumuz bir davranış türü değil.
İnsanlar böyle fırsatları yakaladılar mı kendilerinden konuşulsun istiyorlar genellikle.
Ana habere çıksınlar, orada burada görünsünler, fırsatları değerlendirip meşhur olsunlar, para kazansınlar.
Rüzgâr böyle yapmadı.
Ki aramayan kanal kalmadı.
Hiçbirine çıkmadı.
Bu da beni şaşırttı.
Çünkü gerçekten tek derdi, kendi istediği gibi yaşayabilmek, kendisi olabilmek..
Ve rahat bırakılmak...
Şapka çıkarıyorum.
Bundan sonraki hayatında ona şans ve mutluluk diliyorum.
Ayşe Arman’ın yazısının tamamı için tıklayın
BENİ gören herkes Rüzgâr’ı soruyor.
Hikâyesini okumayan kalmamış.
Hürriyet’in gücü beni oldum olası şaşırtmıştır, çarpıcı ve samimi bir hikâyeyle o güç, kat kat artıyor.
Kartopu gibi büyüyor.
Yuvarlanıyor en uçsuz, en ıssız yerlere kadar.
*
Sanırım bizi etkileyen “duygular”.
Biz en çok insanların duygularına yakalanıyoruz.
“Soğuk bilgi”den çok “sıcak duygu”lar yakalıyor bizi.
Tanıklık, yaşanmışlık.
Net ve katıksız bir şekilde en basit ama en anlamlı haliyle, yaşananları olduğu gibi bize nakletmesi. Ve eğer anlatan samimiyse; o his bir şekilde herkese geçiyor. Bu gerçek de beni röportajcı, hikâyeyi aktarıcı olarak büyülüyor.
Yani kelimeler, piyano tuşları gibi.
Karşınızdaki insanın ağzından çıkan kelimelerin bütününden ortaya samimi bir müzik yayılıyorsa, o duygu herkesi yakalıyor.
Yayılmıyorsa, geçmiş olsun!
Röportajı sonuna kadar bile okumuyor insanlar.
Yalan dolan ya da kurgu bir şeyi yemiyor artık kimse!
*
Aşağıda, pazar günkü röportaja dair atılan bazı tweet’ler okuyacaksınız.
İlginize teşekkür ederim.
Huzurlarınızdan ayrılmadan, insanın karşısına Rüzgâr gibi bir anlatıcı da çok çıkmıyor.
Ona da teşekkür
ediyorum.
Aramayan kanal kalmadı hiçbirine çıkmadı
İtiraf etmeliyim ki...
Cesareti, samimiyeti bir yana...
Ben en çok Rüzgâr’ın “duruş”undan etkilendim.
“İnsanlar hakkımda konuşuyorlar. Gerçeği benim ağzımdan duysunlar diye size anlatıyorum ama bir daha konuşmayacağım” dedi.
Ve sözünü tuttu.
Şimdi bu, pek alışık olduğumuz bir davranış türü değil.
İnsanlar böyle fırsatları yakaladılar mı kendilerinden konuşulsun istiyorlar genellikle.
Ana habere çıksınlar, orada burada görünsünler, fırsatları değerlendirip meşhur olsunlar, para kazansınlar.
Rüzgâr böyle yapmadı.
Ki aramayan kanal kalmadı.
Hiçbirine çıkmadı.
Bu da beni şaşırttı.
Çünkü gerçekten tek derdi, kendi istediği gibi yaşayabilmek, kendisi olabilmek..
Ve rahat bırakılmak...
Şapka çıkarıyorum.
Bundan sonraki hayatında ona şans ve mutluluk diliyorum.
Ayşe Arman’ın yazısının tamamı için tıklayın
