MEHMET ALİ BİRAND'A TELEFON KIRDIRTAN KONUŞMA!

Erol Özkasnak'ın bana telefon kırdırttığı gün

Twitter hesabımda (@mabirand32gun) geçen hafta, Erol Özkasnak 'ın bana nasıl telefon parçalattığını kısaca yazmıştım. Merak edip ne olduğunu öğrenmek için o kadar çok mesaj yolladınız ki, ayrıntısını da paylaşmam gerekti. Aslında bu olay, o dönem Genelkurmay 'ın bazı gazetecilere bakışını da çok net şekilde ortaya koyuyor.

Kesin gününü tam hatırlayamıyorum, ancak henüz 28 Şubat 1997 olayları yaşanmamış ve 1998 tarihli andıçla cezalandırılma sürecine girilmemişti. Buna karşılık Genelkurmay Başkanlığı ile sürekli sürtüşme halindeydim. 1996 yılıydı ve Kürt sorunu en şiddetli döneminden geçiyor, Genelkurmay iki konuda üstüme geliyordu. Biri, Fethullah Gülen hareketini eleştirmeyip, aksine okullarını desteklememdi. Diğeri ise Kürt sorununda resmi politikaya karşı çıkmamdı.

'ABİ CANINI OKUYACAKLAR SENİN HAZIRLIKLI OL'

Her yazıma tepki gelirdi. Bu tepkiler de, direk bana değil, Ankara 'da askerle arası iyi olup sık sık görüşebilen gazeteciler veya gazetelerin Ankara temsilcileri aracılığıyla yollanırdı. Kimi, memnun, hatta hafif alaycı şekilde "Abi canına okuyacaklar senin, hazırlıklı ol..." der, kimi üzülerek komutanlar arasında benimle ilgili konuşmaları anlatırlardı.

Yapayanlız kalmıştım. Aynı yaklaşımı gösteren bir de Cengiz Çandar vardı. Sadece asker değil, Aydınlık Dergisi ikimizi hedef almış, inanılmaz bir yıpratma kampanyasını sürdürüyordu. Hatta, askerden daha da yıkıcı bir kampanya yapıyor ve bizleri hedef gösteriyordu.

Hiç unutmuyorum, o günlerde bir telefon aldım. SABAH gazetesi muhabiri arıyordu.

BİNLERCE KİŞİYE SİZİ YUHALATTI

"...Abi, bugün bir şehit asker cenazesi vardı. Bir yarbay çıktı ve asıl hainlerin aramızda olduğunu söyledikten sonra, sizin ve Cengiz Çandar'ın adını verdi. Binlerce kişi de sizleri yuhaladı. TV' ler de çekti..." dedi.

Fena halde ürktüm.

Bir yarbayın çıkıp kendi başına böyle bir konuşma yapması imkansızdı. Mutlaka bir yerlerden emir almış olması gerekirdi. Korkmamın nedeni, hapse girmek filan değildi. Etraf deli doluydu. Birileri bu konuşmadan görev çıkarıp, aileme zarar verebilirdi. Açıkçası can derdine düşmüştüm.

O gerilimle oturup, Genelkurmay Başkanı Karadayı 'ya bir faks mesajı yazdım.

GENELKURMAY'A FAKS  MESAJI YAZDIM

Özetle "...Eğer bu yarbay sizin emrinizle -ki hiç sanmıyorum- böyle bir konuşma yaptıysa, benim ve ailemin hayatını tehdit altına girdiğini bilmenizi isterim. Böyle bir talihsizliğin sorumluluğu kurumunuza ait olur. Eğer bu konuşmayı sizden habersiz yapmışsa, ya bu yarbay hakkında soruşturma açılmasını veya kamuoyuna yarbayın görüşlerine katılmadığınızı açıklamanızı beklerim..." dedim.

Bir vatandaş olarak, beni tehdit eden bir kurum mensubunu, o kurumun en tepesindeki kişiye şikayet etme hakkını kendimde görmem kadar da doğal birşey olamazdı.

ERTESİ SABAH ÖZKASNAK ARADI VE İP KOPTU...

Ertesi sabah, Genelkurmay Başkanlığı Genel Sekreteri Özkasnak aradı.

Doğrusu söyleyeyim, memnun oldum. Genelkurmay Başkanlığı'nın duyarlılık gösterdiğini, hemen harekete geçtiğini ve adı geçen yarbay hakkında hiç değilse bir soruşturma açıldığını duymaya hazırlanıyordum.

SİZ KENDİNİZİ KİM ZANNEDİYORSUNUZ

Telefonun öbür ucundaki ses, tam aksine buz gibiydi.

- "M. Ali Birand siz ne yapmak istiyorsunuz?" demez mi?

- "Siz ne yapmak istiyorsunuz?" demek zorunda kaldım.

- "Siz kendinizi kim sanıyorsunuz da, genelkurmay başkanımıza faks mesajı yollayabiliyorsunuz? Kimsiniz siz?" yanıtını alınca deliye döndüm.

Düşünebiliyor musunuz, o dönemdeki asker algısına göre, genelkurmay başkanı, ulaşılamayan, adeta tanrı gibi muamele görmesi gereken bir insan.

Ben ise, o büyük insana faks mesajı yollamak küstahlığı gösteren bir yaratık (!) idim.

TELEFONU YÜZÜME KAPATINCA ÇILDIRDIM

Özkasnak ile konuşmamız işte o noktada koptu. " Biz burada bir savaş yapıyoruz, siz BM gözlemcisi gibi davranamazsınız. Genelkurmay başkanımıza da bir daha böyle mesajlar yollamayın" deyip telefonu kapatınca, hırsımdan elimdeki ahizeyi, Cemre' nin dehşet bakışları arasında, duvara fırlatıp paramparça ettim.

Bu konuşmanın, ileride askeri tesislere girmemin yasaklanmasından başlayıp, askerci köşe yazarlarının hücumlarıyla yıpratılma kampanyaları ve nihayet ünlü andıçlanmayla sonuçlanacağını hiç tahmin edemezdim. Tahmin etsem dahi, zaten hiçbir şeyi değiştiremezdim.

Özetle çok acı ve zor günlerdi. Kimseler kusuruma bakmasın, ancak bu işlere karışanların yatacak yerleri olmadığını bilenlerden biriyim.

MEHMET ALİ BİRAND / POSTA