Medya
03 Şub 2011 09:18
Son Güncelleme: 23 Kas 2018 12:00
DİZİLERDE KADIN KAHRAMANLAR NEDEN HEP EV KADINI?
Her sosyal sınıftan izleyicisi olan popüler dizilere bir bakın. Kaç tanesinde meslek sahibi bir kadın kahraman var?
Dizide çalışan kadın yok
Peki biz bu duruma nasıl geldik? Eleştirilerin çoğu, kadının eve kapanmasında sorumluluğu ‘muhafazakar hükümet’e yöneltiyor. Doğrudur... İktidarın, kadınları iş yaşamında teşvik etmediği ve bu konuda bir önceliğinin asla bulunmadığı ortada.
Kaldı ki Türk siyasetinde rol modeli yok. Olanlar, ya kadını eve daha da kapatır ya da “Bu muydu çalışan kadın modeli?” diye isyan ettirir! Bırakın iktidar partisini... Muhalefet partileri bile BDP hariç- daha fazla kadını sistemlerine dahil edemiyor, aday gösteremiyor. Düşünün; Kadın ve Aileden Sorumlu Bakanımız Aliye Kavaf, pozitif ayrımcılığa karşı olan bir kadın. Zaten bu görevde hâlâ olmasının nedeni de bu tavrı olsa gerek: ‘Erkekten erkek’ kadınları severiz biz!
Yine de tüm suçu siyasete yüklemek eksik olur. Yediden yetmişe, her sosyal sınıftan izleyicisi olan popüler dizilere bir bakın. Kaç tanesinde meslek sahibi bir kadın kahraman var? (Olanlar da zorlama, inandırıcılıktan uzak karakterler!)
Fatmagül gibi mağdur, gururlu ev kızları... Hürrem gibi kariyerini sarayda inşa eden fettanlar... Eyşan gibi erkek dünyasında katakulli çevirirken iyice ‘kötü’leşen kadın karakterler... ‘Çocuğunun ölümcül hastalığı’ olmasa büyük ihtimalle çalışmaya tenezzül etmeyecek, üzerine bir de ‘ahlaksız teklif’ alan Şehrazat... (İş hayatı dediğin, zaten ahlaksız tekliflerin havada uçuştuğu kadınlara mal gözüyle bakılan serbest seks ortamları!)
Dizilerin Türk kızlarına örnek gösterdiği kadın tiplemeleri bunlar. Ya süs objesi, ya ev kızı, ya da zilli yırtık... Bu kadınların hayatındaki en mühim şeyse aşkları (evlilikleri mi desek?) ve çocukları. Başka bir dünyaları yok! Bana kalırsa kadın senaristler, en büyük kötülüğü kendi hemcinslerine yapıyor.
Mehveş Evin'in yazısının tamamını okumk için tıklayın
Peki biz bu duruma nasıl geldik? Eleştirilerin çoğu, kadının eve kapanmasında sorumluluğu ‘muhafazakar hükümet’e yöneltiyor. Doğrudur... İktidarın, kadınları iş yaşamında teşvik etmediği ve bu konuda bir önceliğinin asla bulunmadığı ortada.
Kaldı ki Türk siyasetinde rol modeli yok. Olanlar, ya kadını eve daha da kapatır ya da “Bu muydu çalışan kadın modeli?” diye isyan ettirir! Bırakın iktidar partisini... Muhalefet partileri bile BDP hariç- daha fazla kadını sistemlerine dahil edemiyor, aday gösteremiyor. Düşünün; Kadın ve Aileden Sorumlu Bakanımız Aliye Kavaf, pozitif ayrımcılığa karşı olan bir kadın. Zaten bu görevde hâlâ olmasının nedeni de bu tavrı olsa gerek: ‘Erkekten erkek’ kadınları severiz biz!
Yine de tüm suçu siyasete yüklemek eksik olur. Yediden yetmişe, her sosyal sınıftan izleyicisi olan popüler dizilere bir bakın. Kaç tanesinde meslek sahibi bir kadın kahraman var? (Olanlar da zorlama, inandırıcılıktan uzak karakterler!)
Fatmagül gibi mağdur, gururlu ev kızları... Hürrem gibi kariyerini sarayda inşa eden fettanlar... Eyşan gibi erkek dünyasında katakulli çevirirken iyice ‘kötü’leşen kadın karakterler... ‘Çocuğunun ölümcül hastalığı’ olmasa büyük ihtimalle çalışmaya tenezzül etmeyecek, üzerine bir de ‘ahlaksız teklif’ alan Şehrazat... (İş hayatı dediğin, zaten ahlaksız tekliflerin havada uçuştuğu kadınlara mal gözüyle bakılan serbest seks ortamları!)
Dizilerin Türk kızlarına örnek gösterdiği kadın tiplemeleri bunlar. Ya süs objesi, ya ev kızı, ya da zilli yırtık... Bu kadınların hayatındaki en mühim şeyse aşkları (evlilikleri mi desek?) ve çocukları. Başka bir dünyaları yok! Bana kalırsa kadın senaristler, en büyük kötülüğü kendi hemcinslerine yapıyor.
Mehveş Evin'in yazısının tamamını okumk için tıklayın
