Medya
16 Mayıs 2010 09:30
Son Güncelleme: 23 Kas 2018 11:18
''UĞUR'U EKRANA ÇIKARTARAK BU KURALI BOZDU!..'' EKRANA ÇIKMASINA KİMLER MUHALEFET ETTİ?
"Uğur bilmez ama bu karara yönetimde epeyce muhalefet oldu." İşte Uğur Dündar'ın ilk ekrana çıkış macerası.
Uğur Dündar ve televizyon günleri
UĞUR Dündar, Nedim Şener’in kalem ürünü “Uğur Dündar, İşte Hayatım” (Doğan Kitap) adlı yaşamöyküsünü gönül okşayıcı bir ithafla gönderdi.
Kitapta bir de (benimle ilgili) kıvandırıcı, onurlandırıcı bir cümle var.
Kitabın 53-91 sayfaları arasında TRT Televizyonu’ndaki hayatı (1970-1975) anlatılıyor. İşte bu dönemde Uğur’un en çok muhatap olduğu insanlardan biri bendim. Uğur yapımcı (prodüktör) idi. Ben, Ankara Televizyonu’nda gerçek kadro sahibi üç-dört kişiden biriydim. Metin Yazarı unvanım ve kadrom vardı ama gazetelerdeki karşılığı ile Yazıişleri Müdürü gibi bir şeydim. Televizyon Daire Başkanlığı program kesimi Ankara Televizyonu Müdürlüğü ile temsil ediliyordu. Müdür Erhan İmset idi. Program Müdürü ise Kenan Değer. Öteki çalışanların hiçbirinin kadrosu ve unvanı yoktu. O sırada ben bir yandan işimi yaparken bir yandan Araştırmacı kadrosunda bulunan Alpaslan Öner ile televizyonun yapısını organize ediyor, Kuruluş ve Görev Yönetmeliği’ni yazıyordum.
HER PROGRAMDA BÜYÜDÜ
Organizasyon yapıldı, herkesin adı-sanı belli oldu. Ben Öndenetim ve Redaksiyon Şube Müdürlüğü’ne getirildim. Program ve tahmini bütçe önerileri bu şubeye yapılıyor; programın yapımına ve yayınına bu şube karar veriyor; program ve film seslendirme metinlerini bu şube okuyordu. Estetik ve sanatsal değerlendirme yapıyordu. Yani bu şube kurmay başkanlığı gibi bir yerdi. Şubenin müdürü olduğum için Uğur’un kozasından çıkışına, bir kelebek olarak uçuşuna tanık oldum. Bizim kurduğumuz televizyon günümüzün televizyonları gibi değildi. Yöneticiler ve yapımcılar ekrana çıkmazdı. Ankara Televizyonu Müdürü Erhan İmset, Uğur’u ekrana çıkartarak bu kuralı bozdu. Uğur bilmez ama bu karara yönetimde epeyce muhalefet oldu. Erhan İmset, ABD’de televizyonculuk eğitimi almıştı ve öngörülü kararında haklıydı. Uğur, Sterling Hayden gibi yakışıklı bir delikanlı idi. 1970’te o 26-27 yaşındaydı, ben 32-33 yaşımdaydım. Geriye kalanlar Uğur’dan çok daha gençti. Bir bölümü, TRT özerk olduğu için kendilerinin de özerk olduklarını, bu nedenle programları canlarının istediği gibi yapabileceklerini sanırlardı. Tıpkı günümüzün Anayasa Mahkemesi, Danıştay, HSYK denetimi istemeyen AKP’sine benziyorlardı. Uğur, yetki ve sorumluluğun ne olduğunu bilirdi. Çalışkandı, çok dikkatliydi ve kendisine verilen fırsatların hiçbirini harcamadı. Her programda büyüdü.
MUTFAĞA SOKMAMIŞTIK
1969’dan 12 Mart 1971’e kadar çok mutlu idik. 12 Mart döneminde, TRT’deki Sıkıyönetim temsilcisi Albay ile yapımcı şubelerin arasında tampon olarak benim yönettiğim şube vardı. 12 Mart çok az hasarla atlatılmış ise bu şubenin her şeye siper olması sayesinde olmuştur. Sıkıyönetime televizyonun ekranını göstermiş ama mutfağa girmesine izin vermemiştir.
Bir gün Albay bana telefon etmiş “Özdemir Bey, yayınlardan çok memnunuz. Ama yayınlamadığınız, onaylamadığınız metinler, görüntüler var. Biz asıl onları merak ediyoruz” demişti. Albay’a böyle bir şeyin asla mümkün olamayacağı yanıtını vermiştim. Uğur’un kitabı bunları hatırlattı bana. Uğur’u 1975’ten bu yana hiç görmedim galiba! Merhaba Uğur!
Özdemir İnce/Hürriyet
UĞUR Dündar, Nedim Şener’in kalem ürünü “Uğur Dündar, İşte Hayatım” (Doğan Kitap) adlı yaşamöyküsünü gönül okşayıcı bir ithafla gönderdi.
Kitapta bir de (benimle ilgili) kıvandırıcı, onurlandırıcı bir cümle var.
Kitabın 53-91 sayfaları arasında TRT Televizyonu’ndaki hayatı (1970-1975) anlatılıyor. İşte bu dönemde Uğur’un en çok muhatap olduğu insanlardan biri bendim. Uğur yapımcı (prodüktör) idi. Ben, Ankara Televizyonu’nda gerçek kadro sahibi üç-dört kişiden biriydim. Metin Yazarı unvanım ve kadrom vardı ama gazetelerdeki karşılığı ile Yazıişleri Müdürü gibi bir şeydim. Televizyon Daire Başkanlığı program kesimi Ankara Televizyonu Müdürlüğü ile temsil ediliyordu. Müdür Erhan İmset idi. Program Müdürü ise Kenan Değer. Öteki çalışanların hiçbirinin kadrosu ve unvanı yoktu. O sırada ben bir yandan işimi yaparken bir yandan Araştırmacı kadrosunda bulunan Alpaslan Öner ile televizyonun yapısını organize ediyor, Kuruluş ve Görev Yönetmeliği’ni yazıyordum.
HER PROGRAMDA BÜYÜDÜ
Organizasyon yapıldı, herkesin adı-sanı belli oldu. Ben Öndenetim ve Redaksiyon Şube Müdürlüğü’ne getirildim. Program ve tahmini bütçe önerileri bu şubeye yapılıyor; programın yapımına ve yayınına bu şube karar veriyor; program ve film seslendirme metinlerini bu şube okuyordu. Estetik ve sanatsal değerlendirme yapıyordu. Yani bu şube kurmay başkanlığı gibi bir yerdi. Şubenin müdürü olduğum için Uğur’un kozasından çıkışına, bir kelebek olarak uçuşuna tanık oldum. Bizim kurduğumuz televizyon günümüzün televizyonları gibi değildi. Yöneticiler ve yapımcılar ekrana çıkmazdı. Ankara Televizyonu Müdürü Erhan İmset, Uğur’u ekrana çıkartarak bu kuralı bozdu. Uğur bilmez ama bu karara yönetimde epeyce muhalefet oldu. Erhan İmset, ABD’de televizyonculuk eğitimi almıştı ve öngörülü kararında haklıydı. Uğur, Sterling Hayden gibi yakışıklı bir delikanlı idi. 1970’te o 26-27 yaşındaydı, ben 32-33 yaşımdaydım. Geriye kalanlar Uğur’dan çok daha gençti. Bir bölümü, TRT özerk olduğu için kendilerinin de özerk olduklarını, bu nedenle programları canlarının istediği gibi yapabileceklerini sanırlardı. Tıpkı günümüzün Anayasa Mahkemesi, Danıştay, HSYK denetimi istemeyen AKP’sine benziyorlardı. Uğur, yetki ve sorumluluğun ne olduğunu bilirdi. Çalışkandı, çok dikkatliydi ve kendisine verilen fırsatların hiçbirini harcamadı. Her programda büyüdü.
MUTFAĞA SOKMAMIŞTIK
1969’dan 12 Mart 1971’e kadar çok mutlu idik. 12 Mart döneminde, TRT’deki Sıkıyönetim temsilcisi Albay ile yapımcı şubelerin arasında tampon olarak benim yönettiğim şube vardı. 12 Mart çok az hasarla atlatılmış ise bu şubenin her şeye siper olması sayesinde olmuştur. Sıkıyönetime televizyonun ekranını göstermiş ama mutfağa girmesine izin vermemiştir.
Bir gün Albay bana telefon etmiş “Özdemir Bey, yayınlardan çok memnunuz. Ama yayınlamadığınız, onaylamadığınız metinler, görüntüler var. Biz asıl onları merak ediyoruz” demişti. Albay’a böyle bir şeyin asla mümkün olamayacağı yanıtını vermiştim. Uğur’un kitabı bunları hatırlattı bana. Uğur’u 1975’ten bu yana hiç görmedim galiba! Merhaba Uğur!
Özdemir İnce/Hürriyet
