Medya
23 Ara 2014 14:50
Son Güncelleme: 23 Kas 2018 17:00
Zaman'ın eski yazarı Cemaat'e sert çıktı: 'Artık düşün yakamızdan!'
Zaman'dan geçen yıl istifa eden Yeni Şafak yazarı Leyla İpekçi, 14 aralık süreci sonrasında sert bir yazı kaleme aldı...
Geçen Aralık ayında, yaşanan dersane kavgası nedeniyle Zaman
gazetesiyle yollarını ayıran Leyla İpekçi, bugün Yeni Şafak'taki
köşesinde Cemaate yönelik eleştirilerini, uzun bir sireden sonra
ilk kez dile getirdi.
Zaman gazetesindeki son yazısında cemaat ve hükümet arasında yaşanan kavga sonrasında ortaya çıkan nefretin hak aramayı adaletsizliğe dönüştürdüğüne dikkat çeken İpekçi, "Nefret ederek hak aramak bizi adaletli davranmaktan uzağa düşürüyorsa... Hak arama hakkımızı nefretin yayılmasını engellemekten öteye koymaya başlamışsak... Her şeyi bu uğurda kırıp döküyorsak... Hakikat üzere ittifak etme gayretimiz nefsin sınırlı terimlerine hapsolmuşsa... Hakka giden yolu tıkayan 'İsmail'lerimizi bir bir kurban etmemiz gerekiyor olabilir." demiş ve eklemişti: "Yazabileceğim hiçbir şeyin kalmadığını görüyorum şu an için... "Allah ile beraber başka bir ilaha tapma. O'ndan başka ilah yoktur. O'nun yüzünden (zatından) başka her şey helak olucudur. Hüküm O'nundur ve siz O'na döndürüleceksiniz."
İpekçi, bu gönderleler ile dolu cümlelerin ardından yazısının sonunda "Benden buraya kadar. Hakkınızı helal edin." diyerek Zaman'a veda etmişti.
ARTIK DÜŞÜN YAKAMIZDAN
"Cemaatin gönüllerde açtığı yaralardan bir yara" isimli yazısında Leyla İpekçi, "İnsanlar bir araya gelince nefret ve öfke çoğaltıyorlar, dini cemaatte de farklı olmuyor" yorumunu yaptı. Zaman'a veda ederken sergilediği tutum yüzünden sosyal medyada linç edildiğini, beddua ve lanetler ile karşılaştığını, kibirli ve hatta kafir ilan edildiğini anımsatan İpekçi "Burada acımasızca bana ve benim gibi başka birçoklarına yapılan ile devlete (dolayısıyla hepimizin dolaylı dolaysız olarak hayatına) yapılan arasında hiçbir fark olmadığını biliyorum uzun zamandır" yazdı.
"Kayda geçsin diye tekrar etmek zorundayım" diyen İpekçi, geçen yıl Zaman gazetesinden ve yayınevinden ayrıldığını anımsattı ve kimsenin taraftarı olmadığı için işsiz kalmayı yeğlediğini, bir yere transfer olmadığını ve Yeni Şafak'ta, Zaman'dan aldığı paranın neredeyse yarısını aldığını açıkladı.
İpekçi, kendisini gemiyi ilk terkedenler olarak adlandıranlara "artık yakamızdan düşün" diye seslendiği yazısında 14 Aralık operasyonu için de "Şimdi hiçbir şey olmamış gibi insan hakları ve batı demokrasisi çığlığı atanların din kisvesiyle örttükleri ne kadar zulüm varsa ortaya hakkıyla çıkmalı." yazdı.
İşte İpekçi'nin yazısından çarpıcı bölümler:
DELİLLERİ SORGULAMA GEREĞİ DUYMADIK
(...) Bizler Ergenekon'un varlığını iliklerimize kadar yaşarken de, sonrasındaki açılımlar sürecinde de... Ümraniye'de bir evde ele geçirilen bombaları, Poyrazköy'deki, Erzincan'daki ele geçirilen delilleri, sahte imza tartışmalarını, Tübitak raporlarını vs. Sorgulama gereği duymadık. Hepsi de emin olduğumuz delillerdi.
(...) Hanefi Avcı olayını, Mit krizini, Ergenekon ve Balyoz soruşturmalarındaki bit yeniklerini, Kürt açılımının kışkırtıcı cinayetlerini vs. yeniden ele alıyoruz bu dönem. Şimdi cemaatin içindeki bir grubun silahlı örgüt kurmaktan yargılanması söz konusu olduğu günlerdeyiz. Yeniden açılıyor gerçekler.
(...)
İNSANLAR BİR ARAYA GELİNCE NEFRET ÇOĞALTIYORLAR
Dini cemaat olmayı teşvik eden kanaat önderlerinin yaklaşımındaki riskli yönlendirmelere de şerh düşen pek çok yazı yazdım bir yıldır. Herkes gibi ben de acizane. Okuma zahmetine pek katlanmadılar. Hemen biatçı filan ilan ettiler. İnsanlar bir araya geldiğinde gerçeği anlamaya çalışmıyor. İnsanlar bir araya gelince nefret çoğaltıyorlar ve öfke. Dini cemaatte de farklı olmuyormuş.
BİR CÜMLE KURDUM, HAKARETLER, BEDDUALAR, LANETLER DİNMEDİ
İftiralar sınır tanımadı. Bu zulme son vermek maksadıyla kendi üslubumun dışına çıkarak net bir cümle kurdum sadece bir kez, tam anlayacakları dilden. Günlerce hakarete maruz kaldım sosyal medyada. Beddualar, lanetler dinmedi. Beddua, alaycılık ve hakaret içeren tivitlerinin sayısı milyonu geçti.
NE KAFİRLİĞİM KALDI NE KİBİRİM
Tevhid hakikatini bilmediklerini söyledim, iftiralara maruz kaldığım bir yazıyı vesile ederek. Ne kafirliğim kaldı ne kibrim. Oysa bu kışkırtıcı cümle tam da delili oldu bunun. Tevhidin hakikati insanın ferdî olarak nefsinde yansır. Demeç vermekle, akidenin ne olduğunu anlatmakla onu tebliğ etmiş olmadınız hiçbir zaman. Hakkın, yüzünü sadece sevdiklerinizden değil sevemediklerinizden de gösterdiğini bilerek davranmanız beklenirdi kendinizi ve bizi İslam'ı en iyi tebliğ edenler olduğuna inandırmışsanız hele.
BANA YAPILANLA DEVLET YAPILAN ARASINDA HİÇ BİR FARK YOK
Burada acımasızca bana ve benim gibi başka birçoklarına yapılan ile devlete (dolayısıyla hepimizin dolaylı dolaysız olarak hayatına) yapılan arasında hiçbir fark olmadığını biliyorum uzun zamandır. Cemaatleşmenin aşk ve irfanı sindiren, yok sayan niteliği daima ortaya çıkıyor er geç. Birörnek öfkelenen, birörnek nefret edip intikam yöntemleri geliştiren, ezbere konuşan, proje ilişkiler kuran, sahte duyarlılıklar geliştiren, toplu hezeyanlar içinde haklı çıkmak adına adalet ve tevhid duygumuzu yerle yeksan eden, arkadaşlıkları arkadan hançerleyen... Böyle cemaatçiliklerle maalesef aşk ve irfan ehli olup hakikati gönülden gönüle aktarmak mümkün olmuyor.
Samimi ve sahici bir davet ve tebliğ için insanın vahyi gönlüne indirmesi gerekiyor semadan. Bunun için de gece gündüz hatim yapmak yetmiyormuş. İsterse dünyanın dört bir yerine gitsin, insanları davet ettiğiniz şey maalesef hakikat olmuyor. 'Toplu irşad' diye bir mekanizma işlemiyor kalp ahlakı söz konusu olduğunda.
ARTIK BİZİM YAKAMIZDAN DÜŞÜN
Gemiyi ilk terk edenler, arkamızdan vuranlar diye hakkımızda aylarca kaba saba üsluplarla yazı yazanlar, yüksek miktar paraya satılmakla itham edenler, cemaatin ekmeğini yerken sövüyorsun diye alay edenler, artık bizlerin yakasından düşsün. Kayda geçsin diye tekrar etmek zorundayım:
Gazeteden olduğu gibi, yayınevinden de bir yıl önce ayrıldım. Taraftarlılık üzerinden kurmadığım için meselemi, işsiz kalmayı yeğledim. Bir yere transfer filan da olmadığım gibi, bir kez daha belirteyim: Aylar sonra bu gazetede yazmaya başladığımda aldığım para, Zaman'da aldığım paranın neredeyse yarısına yakın.
"SAVAŞ HİLEDİR"
17 Aralık darbe süreciyle birlikte etrafımdaki pek çok kişide aynı hissiyat belirdi:
Cemaatin kullandığı "savaş hiledir" sözünün ne kadar tehlikeli bir sosyolojiye tekabül ettiğiyle ilgili olarak. (Gerekirse kamufle olur, her türlü takiyyeyi, tedbiri yaparız. Yıllarca ölü hücre olur uyuruz. Masumuz, bir tek kanıt bile yok diye kafa tutarız sonra da.) Bu sözlerin yaşanmışlığı ve şahitliği pek çok kişinin hayat hikayesinde yerini aldı, alıyor maalesef.
Etrafımdaki hemen herkesin "bizi bu kadar enayi yerine koyabildiklerine nasıl inanıyorlar" deseler de bir vakitler tıpkı benim gibi onların dürüst ve sahici olduklarına inandıklarını biliyorum. Bunu da kayda geçirmemiz gerek. Kendilerini kandırılmış hissedenlerin artık cemaatin (maalesef tamamıyla ilgili olarak) söylediği ve yaptığı hiçbir şeye güvenememeleri başlı başına bir sorun. Bu onları vicdanlarda yargılamaya yeterken kurunun yanında yaş da yanıyor.
Elbet bir kez daha suçlular dışarıda, masumlar içeride kalmasın ama: Şimdi hiçbir şey olmamış gibi insan hakları ve batı demokrasisi çığlığı atanların din kisvesiyle örttükleri ne kadar zulüm varsa ortaya hakkıyla çıkmalı. Emin olmanın, iman etmenin, emaneti ehline vermenin vicdanlarda, gönüllerde ve vatan nezdindeki karşılığını yeniden ele almanın zamanıdır. Hepimiz için.
Zaman gazetesindeki son yazısında cemaat ve hükümet arasında yaşanan kavga sonrasında ortaya çıkan nefretin hak aramayı adaletsizliğe dönüştürdüğüne dikkat çeken İpekçi, "Nefret ederek hak aramak bizi adaletli davranmaktan uzağa düşürüyorsa... Hak arama hakkımızı nefretin yayılmasını engellemekten öteye koymaya başlamışsak... Her şeyi bu uğurda kırıp döküyorsak... Hakikat üzere ittifak etme gayretimiz nefsin sınırlı terimlerine hapsolmuşsa... Hakka giden yolu tıkayan 'İsmail'lerimizi bir bir kurban etmemiz gerekiyor olabilir." demiş ve eklemişti: "Yazabileceğim hiçbir şeyin kalmadığını görüyorum şu an için... "Allah ile beraber başka bir ilaha tapma. O'ndan başka ilah yoktur. O'nun yüzünden (zatından) başka her şey helak olucudur. Hüküm O'nundur ve siz O'na döndürüleceksiniz."
İpekçi, bu gönderleler ile dolu cümlelerin ardından yazısının sonunda "Benden buraya kadar. Hakkınızı helal edin." diyerek Zaman'a veda etmişti.
ARTIK DÜŞÜN YAKAMIZDAN
"Cemaatin gönüllerde açtığı yaralardan bir yara" isimli yazısında Leyla İpekçi, "İnsanlar bir araya gelince nefret ve öfke çoğaltıyorlar, dini cemaatte de farklı olmuyor" yorumunu yaptı. Zaman'a veda ederken sergilediği tutum yüzünden sosyal medyada linç edildiğini, beddua ve lanetler ile karşılaştığını, kibirli ve hatta kafir ilan edildiğini anımsatan İpekçi "Burada acımasızca bana ve benim gibi başka birçoklarına yapılan ile devlete (dolayısıyla hepimizin dolaylı dolaysız olarak hayatına) yapılan arasında hiçbir fark olmadığını biliyorum uzun zamandır" yazdı.
"Kayda geçsin diye tekrar etmek zorundayım" diyen İpekçi, geçen yıl Zaman gazetesinden ve yayınevinden ayrıldığını anımsattı ve kimsenin taraftarı olmadığı için işsiz kalmayı yeğlediğini, bir yere transfer olmadığını ve Yeni Şafak'ta, Zaman'dan aldığı paranın neredeyse yarısını aldığını açıkladı.
İpekçi, kendisini gemiyi ilk terkedenler olarak adlandıranlara "artık yakamızdan düşün" diye seslendiği yazısında 14 Aralık operasyonu için de "Şimdi hiçbir şey olmamış gibi insan hakları ve batı demokrasisi çığlığı atanların din kisvesiyle örttükleri ne kadar zulüm varsa ortaya hakkıyla çıkmalı." yazdı.
İşte İpekçi'nin yazısından çarpıcı bölümler:
DELİLLERİ SORGULAMA GEREĞİ DUYMADIK
(...) Bizler Ergenekon'un varlığını iliklerimize kadar yaşarken de, sonrasındaki açılımlar sürecinde de... Ümraniye'de bir evde ele geçirilen bombaları, Poyrazköy'deki, Erzincan'daki ele geçirilen delilleri, sahte imza tartışmalarını, Tübitak raporlarını vs. Sorgulama gereği duymadık. Hepsi de emin olduğumuz delillerdi.
(...) Hanefi Avcı olayını, Mit krizini, Ergenekon ve Balyoz soruşturmalarındaki bit yeniklerini, Kürt açılımının kışkırtıcı cinayetlerini vs. yeniden ele alıyoruz bu dönem. Şimdi cemaatin içindeki bir grubun silahlı örgüt kurmaktan yargılanması söz konusu olduğu günlerdeyiz. Yeniden açılıyor gerçekler.
(...)
İNSANLAR BİR ARAYA GELİNCE NEFRET ÇOĞALTIYORLAR
Dini cemaat olmayı teşvik eden kanaat önderlerinin yaklaşımındaki riskli yönlendirmelere de şerh düşen pek çok yazı yazdım bir yıldır. Herkes gibi ben de acizane. Okuma zahmetine pek katlanmadılar. Hemen biatçı filan ilan ettiler. İnsanlar bir araya geldiğinde gerçeği anlamaya çalışmıyor. İnsanlar bir araya gelince nefret çoğaltıyorlar ve öfke. Dini cemaatte de farklı olmuyormuş.
BİR CÜMLE KURDUM, HAKARETLER, BEDDUALAR, LANETLER DİNMEDİ
İftiralar sınır tanımadı. Bu zulme son vermek maksadıyla kendi üslubumun dışına çıkarak net bir cümle kurdum sadece bir kez, tam anlayacakları dilden. Günlerce hakarete maruz kaldım sosyal medyada. Beddualar, lanetler dinmedi. Beddua, alaycılık ve hakaret içeren tivitlerinin sayısı milyonu geçti.
NE KAFİRLİĞİM KALDI NE KİBİRİM
Tevhid hakikatini bilmediklerini söyledim, iftiralara maruz kaldığım bir yazıyı vesile ederek. Ne kafirliğim kaldı ne kibrim. Oysa bu kışkırtıcı cümle tam da delili oldu bunun. Tevhidin hakikati insanın ferdî olarak nefsinde yansır. Demeç vermekle, akidenin ne olduğunu anlatmakla onu tebliğ etmiş olmadınız hiçbir zaman. Hakkın, yüzünü sadece sevdiklerinizden değil sevemediklerinizden de gösterdiğini bilerek davranmanız beklenirdi kendinizi ve bizi İslam'ı en iyi tebliğ edenler olduğuna inandırmışsanız hele.
BANA YAPILANLA DEVLET YAPILAN ARASINDA HİÇ BİR FARK YOK
Burada acımasızca bana ve benim gibi başka birçoklarına yapılan ile devlete (dolayısıyla hepimizin dolaylı dolaysız olarak hayatına) yapılan arasında hiçbir fark olmadığını biliyorum uzun zamandır. Cemaatleşmenin aşk ve irfanı sindiren, yok sayan niteliği daima ortaya çıkıyor er geç. Birörnek öfkelenen, birörnek nefret edip intikam yöntemleri geliştiren, ezbere konuşan, proje ilişkiler kuran, sahte duyarlılıklar geliştiren, toplu hezeyanlar içinde haklı çıkmak adına adalet ve tevhid duygumuzu yerle yeksan eden, arkadaşlıkları arkadan hançerleyen... Böyle cemaatçiliklerle maalesef aşk ve irfan ehli olup hakikati gönülden gönüle aktarmak mümkün olmuyor.
Samimi ve sahici bir davet ve tebliğ için insanın vahyi gönlüne indirmesi gerekiyor semadan. Bunun için de gece gündüz hatim yapmak yetmiyormuş. İsterse dünyanın dört bir yerine gitsin, insanları davet ettiğiniz şey maalesef hakikat olmuyor. 'Toplu irşad' diye bir mekanizma işlemiyor kalp ahlakı söz konusu olduğunda.
ARTIK BİZİM YAKAMIZDAN DÜŞÜN
Gemiyi ilk terk edenler, arkamızdan vuranlar diye hakkımızda aylarca kaba saba üsluplarla yazı yazanlar, yüksek miktar paraya satılmakla itham edenler, cemaatin ekmeğini yerken sövüyorsun diye alay edenler, artık bizlerin yakasından düşsün. Kayda geçsin diye tekrar etmek zorundayım:
Gazeteden olduğu gibi, yayınevinden de bir yıl önce ayrıldım. Taraftarlılık üzerinden kurmadığım için meselemi, işsiz kalmayı yeğledim. Bir yere transfer filan da olmadığım gibi, bir kez daha belirteyim: Aylar sonra bu gazetede yazmaya başladığımda aldığım para, Zaman'da aldığım paranın neredeyse yarısına yakın.
"SAVAŞ HİLEDİR"
17 Aralık darbe süreciyle birlikte etrafımdaki pek çok kişide aynı hissiyat belirdi:
Cemaatin kullandığı "savaş hiledir" sözünün ne kadar tehlikeli bir sosyolojiye tekabül ettiğiyle ilgili olarak. (Gerekirse kamufle olur, her türlü takiyyeyi, tedbiri yaparız. Yıllarca ölü hücre olur uyuruz. Masumuz, bir tek kanıt bile yok diye kafa tutarız sonra da.) Bu sözlerin yaşanmışlığı ve şahitliği pek çok kişinin hayat hikayesinde yerini aldı, alıyor maalesef.
Etrafımdaki hemen herkesin "bizi bu kadar enayi yerine koyabildiklerine nasıl inanıyorlar" deseler de bir vakitler tıpkı benim gibi onların dürüst ve sahici olduklarına inandıklarını biliyorum. Bunu da kayda geçirmemiz gerek. Kendilerini kandırılmış hissedenlerin artık cemaatin (maalesef tamamıyla ilgili olarak) söylediği ve yaptığı hiçbir şeye güvenememeleri başlı başına bir sorun. Bu onları vicdanlarda yargılamaya yeterken kurunun yanında yaş da yanıyor.
Elbet bir kez daha suçlular dışarıda, masumlar içeride kalmasın ama: Şimdi hiçbir şey olmamış gibi insan hakları ve batı demokrasisi çığlığı atanların din kisvesiyle örttükleri ne kadar zulüm varsa ortaya hakkıyla çıkmalı. Emin olmanın, iman etmenin, emaneti ehline vermenin vicdanlarda, gönüllerde ve vatan nezdindeki karşılığını yeniden ele almanın zamanıdır. Hepimiz için.
